Een misgelopen zwangerschap is verborgen rouw.
Ergens in 2016 las ik een oproep van het tijdschrift Vriendin over rouwverwerking. Ik zat nog midden in mijn verwerkings- en rouwproces omtrent het verlies van onze vier prille ongeboren kindjes welke ik na onze zoon (2011) had mogen verwelkomen in mijn baarmoeder. In vier jaar tijd hadden we vier zieltjes mogen verwelkomen die helaas maar heel kort bij ons waren.
Ik wilde mijn verdriet graag delen, omdat ik merkte dat er best een taboe op ligt om te praten over pril verlies. Een zwangerschap is een samensmelting van liefde tussen jou en je partner. Bij het verlies van een zwangerschap, hoe pril ook, stopt die samensmelting van liefde en valt je droom uiteen. Dat is echt een groot verdriet waar mensen vaak met moeite over praten.
Begin februari 2018 kreeg ik een reactie van tijdschrift Vriendin of ik over mijn ervaringen rondom de miskramen wilde vertellen. Ik was mijn reactie op die oproep destijds al helemaal vergeten en zat midden in mijn acceptatieproces dat mijn vriend en ik dolgelukkig zijn met één zoon en het daarbij zou blijven. Half februari zou ik 41 jaar worden en dan zouden we onze kinderwens echt, echt loslaten, want het beheerste anders mijn leven. Toen ik 40 jaar werd hadden we alle babyspulletjes weg gegeven en afscheid genomen van onze kinderwens. Maar stiekem gaven we het saampjes nog wel een kans tot mijn 41ste, want ja, wie weet…
Toen ik de vraag van Vriendin kreeg moest ik er echt even over na denken, wil ik alles weer oprakelen, ik ben juist zo goed bezig met loslaten en accepteren. Na even wikken en wegen besloot ik het toch te doen, juist om er meer bekendheid aan te geven, de taboe te doorbreken en hopelijk meer mensen met mijn verhaal te kunnen steunen. En delen is vaak helen!
De afspraak werd gemaakt en de journaliste zou 22 februari komen. 15 februari werd ik 41 jaar, ik was vanbinnen best een beetje somber, want onze droom was toch niet uitgekomen en dat terwijl ik altijd voelde dat ik nog een tweede kindje zou krijgen. Wat had mijn gevoel, mijn intuïtie en mijn lichaam me toch voor de gek gehouden dacht ik nog. Ik had nog één zwangerschapstest liggen en besloot de test, na een heerlijk en feestelijk ontbijt op bed van man- en zoonlief, toch die ochtend op mijn verjaardag te doen. Manlief was zoonlief naar school brengen, ik dacht hup Lin, kom op dan weet je dat het klaar is, ik zou die dag ongesteld moeten worden dan hoefde ik niet de hele dag af te wachten tot het zou komen, geen hoop meer te hebben, ik zou daarna lekker gaan douchen en kon alles van me af zetten en genieten van de verjaardagsvisite.
Tot mijn grote verbazing zag ik ZWANGER in het venstertje verschijnen…ik was zo blij…ik viel op mijn beide knieën op de grond en deed een dankgebedje naar boven! Wat een wonder…ik pakte twee ballonnen; een blauwe en een roze, die man- en zoonlief die ochtend in het hele huis hadden opgehangen en neergelegd, want ja ik was jarig! En ben zielsgelukkig op de bank gaan zitten wachten tot manlief thuis zou komen…geweldig wat een verjaardagscadeau.
Een week later kwam de journaliste…wat een moeilijke week, want wilde ik wel praten over al dat verdriet terwijl ik nu zo’n mooi en gelukkig wondertje in me droeg. Ik heb het toch gedaan, ik wilde het juist aangaan…hoe lastig het ook was, want tot overmaat van ramp had ik die eerste weken ook best wat bloedverlies…
Terwijl ik dit schrijf ben ik 34 weken zwanger…en denk ik moet ik dit wel delen…wat als het toch nog…en nee hoor…ik krijg flink wat trapjes in mijn buik en liefdevolle voetjes strelen mijn buik van binnen, het is goed, het mag de wereld in. Samen delen is samen helen, echt, daar geloof ik echt in!
Ik zou het heel leuk vinden als je hieronder een reactie achterlaat.
Veel liefs,
Linda
PS: het is Vriendin nummer 15, 11 t/m 17 april 2018, het ligt dus niet meer in de winkel
20 oktober 2018 is ons nieuw leven geschonken! Onze lieve Joas is geboren. Wat een wonder!